İyilerin dostu süper kahramanların kötü düşmanlarına karşı uçuşa geçtikleri bir dünyada savaş kaçınılmazdır. İyilik ve kötülüğün tarih boyunca süregelen savaşı artık kağıt üzerinden çok ekranda devam etmektedir. Çizgi romanlarda ya da filmlerde şiddetin kötülere uygulanmasının normalliği, gelişmekte olan bireylere olduğu gibi aktarılmaktadır. Öpüşmenin bile sansüre maruz kaldığı ekranda şiddet tüm gücüyle çocuklara aktarılmaktadır. Tek bir şartla… Kötüler çok kötüdür ve hepsi dünyayı yok etmek ister. İyiler ise dünyayı ve insanlığı korumak adına şiddeti kötülere uygular.

İyi ya da kötünün göreceli olduğu bir dünyada çocukluğunu süper kahramanlarla geçiren ve büyüdüğünde karşısına çıkan bir kötüye karşı insan hangi yolu kullanır ki? Çocukluğundan beri öğrendiği onca şeyle kötülerle mücadele yöntemi olarak aralarından hangisini seçer ki? Ona sunulanlar karşısında iyi ve kötüyü ne kadar ayırt edebilir ki? İyi gerçekten iyi midir?

Şiddetin herkes tarafından kullanılması çocuk beynini olumsuz etkiler. Çocuk, şiddeti normalleştirirken bir taraf seçmesi gerektiğini hisseder. Sorunların mutlak çözümü için oturup konuşmak yerine güç kullanılması gerektiğini anlar. 

Kafasını masaya çarptığında, çocuğu önce duygusal olarak destekleyip ardından dikkatli olması gerektiğini söylemek yerine, masayı dövmeye kalkan bir düşünce ile şiddet çözülmez. Doğduklarında tertemiz olan çocukların büyüdüklerinde kendileri gibi olmayanalara veya düşünmeyenlere karşı kullandıkları yolu seçmeleri ebeveynlerinin öğretilerindedir. Çocuğa ne öğrettiğiniz sizin elinizdedir. 

Konuşmak, tartışmak ve anlaşmak için güç sizinle olsun.